Solidariteitsbezoek Nederlandse ambassadeur in Isra
Nederlandse ambassadeur in Israël betuigt steun
Vrijdag 16 november jl. bezochten Caspar Veldkamp, Nederlandse ambassadeur, en zijn staf een aantal Nederlanders in het Zuiden van Israël. Daarmee werd aangegeven hoe zeer de Nederlandse overheid zich betrokken voelt.
Het verslag van dit bezoek, opgetekend door David de Leeuw, wil de redactie u niet onthouden.
Mijn zuster belde mij vrijdagochtend en zei dat de Nederlandse Ambassadeur op weg was naar Beer Sheva en graag enige Nederlanders wilde ontmoeten. Zij maakte zich zorgen omdat zij thuis geen schuilkelder had en vroeg of ik een idee had hoe hem te ontvangen. Nou dat kan wel bij ons zei ik. Prima, afgesproken. Gauw de troep wat opgeruimd, wat Nederlanders in de buurt opgebeld, naar de winkel gerend voor wat koek en frisdrank, en ja hoor om twee uur stopte de BMW met CD nummerbord voor de deur. “Ik ben Caspar”, zei de Ambassadeur.
Bekende mensen, onbekende verhalen
In de tuin ontstond een geanimeerd gesprek met zo’n twaalf Nederlanders uit Beer Sheva en Omer. Ieder in de groep vertelde over zijn of haar wel en wee in Israël. Ik stond versteld van de vele verhalen van mensen die ik dacht goed te kennen. Van Betteke, 93 jaar oud, die in 1946 “illegaal” Israël werd binnengesmokkeld;
Hans, die hoogst dramatisch en onwaarschijnlijk de Shoah was doorgekomen, en in Israël maanden in oorlogen was, terwijl zijn vrouw zonder inkomsten (en zonder zaktelefoon) thuis met kleine kinderen zat;
Ruthi geboren in Westerbork, net voor de bevrijding, en hier alle oorlogen mee had gemaakt.
Iedereen was in de huidige veldslag voornamelijk bezorgd voor de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Sommigen nog jonge ouders, anderen in het leger, en de kleintjes in de zenuwen thuis.
Ambassadeur Caspar gaf aan dat de Nederlandse Ambassade erg betrokken is met zijn onderdanen in het Zuiden van Israël en dat iedereen die denkt hulp nodig te hebben zich tot de Ambassade kan wenden.
Waar het allemaal om ging
Het geanimeerde gesprek werd plots onderbroken door de sirene. Er was niet genoeg plaats voor alle bezoekers en onze buren tussen de verfblikken in het piepkleine schuilhok, maar er was geen betere illustratie mogelijk van hoe wij de laatste dagen leven. En dat geldt natuurlijk voor de mensen in Sderot en rond Gaza al veel langer.
De Ambassadeur, consul William van Zanten en natuurlijk Wim, de chauffeur, waren buitengewoon empatisch. Zij lieten er geen twijfel over bestaan dat zij hun ervaringen naar Nederland zullen overbrengen.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik alle lof heb voor hun moed en initiatief. Ik hoop dat deze dagen gauw voorbij zullen zijn.
David de Leeuw, Omer, Israel