29 oktober 2023 column persoonlijke-bijdrage

Een dag uit het leven van…..4

David werd als Albert David Hamburger geboren in 1940 in Gorinchem. Hij was in Amsterdam ondergedoken waar hij werd verraden. Via de Euterpestraat, Westerbork, Bergen belsen en Theresienstadt overleefde hij de oorlog. Zijn babyzusje geboren in 1943 haalde het niet.
Hij is biochemicus, woont sinds 2020 in Tel Aviv en daarvoor vanaf 1965 in Jeruzalem met een onderbreking van 6 jaren in Nederland.

Terwijl wij met David Hamburger spraken, hoorden wij het alarm boven Tel Aviv afgaan.

Daarna een harde knal

Ik ben 83, woon in het uiterste noorden van Tel Aviv, vlakbij zee en niet ver van Herzlia en ik denk dat het daarom bij ons relatief rustig is gebleven. Ik haast me erbij te zeggen, tot nu toe.
Wat er aan raketten wordt afgevuurd door de Hamas wordt door Iron Dome naar beneden gehaald en bovendien zijn die raketten niet erg doeltreffend en lopen ze een goede kans in zee te vallen als ze op ons afkomen, iets wat de Hamas waarschijnlijk niet economisch vindt. Toch hadden we een paar keer alarm thuis en haastten we ons naar de mamad (veilige ruimte), geheel volgens de voorschriften.

Raketten niet het grootste gevaar
Als ik zeg “we” dan heb ik het over drie personen. Mijn vrouw is namelijk zeer ernstig ziek en kan slecht lopen en daarom hebben we een 24/7 verzorgster uit India in huis, die bij ons arriveerde nog voor het uitbreken van de oorlog en die we, bij gebrek aan beter, huisvestten in de mamad destijds, tot haar grote voldoening.
Die ruimte is nu ons trefpunt in het geval van alarm. Die Indiase dame is allerliefst en een grote hulp voor mijn vrouw, maar ze had nog nooit een oorlog meegemaakt en ze schrok zich (bijna) een ongeluk bij het eerste alarm. Ik moet haar steeds weer opnieuw uitleggen dat de meeste ongelukken gebeuren bij het rennen naar de schuilplaats en niet door het vallen van raketten. Gelukkig is ze nu wat gekalmeerd. Alles went.

Als in een kinderliedje
Toch beleefden we een week geleden een onaangenaam voorval. We zaten met ons drieën in de auto op weg naar Modi’in, waar mijn dochter woont, toen midden op Ayalon road, de grote weg naar het zuiden, het alarm luidde. Volgens de regels stopte iedereen, sprong uit de auto en ging aan de kant van de weg liggen, zo dicht mogelijk tegen de betonnen vangrail aan. Een onmogelijke opgave voor mijn vrouw, die, geholpen door haar verzorgster, slechts met uiterste moeite uit de auto klom. Van tegen de vangrail liggen was helemaal geen sprake. Dus bleven we staan, als drie levende vogelverschrikkers in een veld bezaaid met lege auto’s en hurkende lichamen, terwijl boven onze hoofden zich het vuurwerk afspeelde van Israëlische Iron Dome raketten die één voor één de Hamas projectielen uit de lucht schoten. Hoe gaat het kinderliedje ook weer? Ik stond erbij en ik keek ernaar. Gelukkig maar dat de scherven en brokstukken ergens anders naar beneden kwamen.

Twee zielen, twee gedachten
En de rest van de familie? Mijn oudste zoon sprak, na afloop van zijn dienstplicht als officier in de inlichtingendienst, de profetische woorden: “In dit land kun je nooit veilig leven”, pakte zijn rugzak en verdween naar Amerika, waar hij nu al meer dan twintig jaar een goed leven leidt. Af en toe belt hij op en levert commentaar op de situatie, vanuit Amerikaans perspectief, waaruit blijkt hoezeer wij hier in Israël een proxy van Amerika zijn.
Mijn jongste zoon pakte zijn biezen bij het eerste alarm en vluchtte met vrouw en drie kleine kinderen naar Griekenland. Hij is nu, met tegenzin, op de terugweg, maar werk roept en de onkosten zijn hoog. En één van de kleindochters is de hele dag bezig met het organiseren van inkopen en inkomsten voor de soldaten.

Voorlopig alleen vragen
Ik hou me bezig met de dagelijkse beslommeringen, waarvan er merkwaardig veel zijn en het oplossen van internet puzzels, waaraan ook geen gebrek is. Te veel tijd wordt besteed aan TV kijken, maar dat is zowat het enige waartoe mijn vrouw nog in staat is. Ik word doodziek van het gewauwel, waarbij iedereen, iedereen napraat en niemand iets origineels bijdraagt. Het verschil tussen kanalen 11-13 vergeleken met 14 is dat het laatste geen kritiek op de regering laat horen, een grove nalatigheid.
Hoe moet het nu verder? Israël staat voor onmogelijke dilemma’s. Hoe de gijzelaars bevrijden? Wel of niet Gaza binnenvallen? Wel of niet instemmen met een ‘staakt het vuren’? Wel of niet afrekenen met Hezbollah in het noorden? Wel of niet de scholen openen?
Eén ding is zeker: De toekomst van Israël is onzeker.

David (Bert) Hamburger – darahabu@inter.net.il

Nieuwsarchief

20 november 2024

Een dag uit het leven van…..4

Daarna een harde knal

Nieuwsarchief

Notulen

Antisemitisme-Racisme

Artikel-2-uitkeringen

Belastingen

Boeken

Claims Conference

Column

Geen Categorie

Geschiedenis

Getto-uitkeringen