VBV spreekt met CC en advocaat in Frankfurt

VBV ontmoet CC-top in Frankfurt
Medio oktober waren Flory Neter en Wil Groen enige dagen in Frankfurt. Hoofddoel was het bijna traditionele, jaarlijkse overleg met het hoofd van de Claims Conference (CC) in de Sophienstrasse en de aan de CC verbonden juriste. Tevens was er gelegenheid om persoonlijk kennis te maken en te overleggen met het hoofd van de beroepscommissie Artikel 2. Het geluk was met het VBV want ook de voor het VBV -sedert 2004 bekende- jurist bleek een dag in Frankfurt aanwezig zodat ook met hem kon worden overlegd.

Gettofonds en gettopensioen
De Duitse overheid heeft aangegeven Amsterdam als open getto te beschouwen. Velen hebben een aanvraag ingediend voor fonds en pensioen. Amsterdam verkreeg dus het predicaat ‘open getto’ maar wat dit precies inhoudt, heeft men niet duidelijk kunnen maken. Alle inspanningen ten spijt heeft de CC noch het VBV criteria vooraf gekregen. Echter, naar nu blijkt, meent men in Duitsland dat het Open Getto van Amsterdam alleen was gesitueerd tussen het Waterlooplein en de Jodenbreestraat.
Inzake eenmalige uitkeringen vanuit het Gettofonds en periodieke uitkeringen van het Gettopensioen worden nu dus aanvragers afgewezen op grond van deze onbegrijpelijke, onredelijke en onlogische beperking.
Verder bleek tijdens het gesprek de CC dat er niet zoiets bestaat als een definitie van een getto en al helemaal niet van een ‘open getto’. Vanuit de CC zal men bij het ministerie van financiën vragen wat er bekend is want er zijn geen richtlijnen bekend. Er zijn lijsten met getto’s, meer niet.

Concentratiegebieden
Het VBV vindt de beperking tot een of twee straten volstrekt bezijden de werkelijkheid temeer als men in aanmerking neemt dat Amsterdam drie officiële concentratiegebieden kende waar men geregistreerd stond, waarnaartoe men moest verhuizen en waarvandaan men werd gedeporteerd. Die drie gebieden waren Centrum, Oost en de Rivierenbuurt.
Door nu op deze manier te beperken, worden gelijke gevallen ongelijk behandeld.
De reeds eerder hier gepubliceerde ‘Stippenkaart’ uit 1942 werd overhandigd. Deze bleek bij het team van de CC volstrekt onbekend.

Jurist ingeschakeld
De in de arm genomen Duitse advocaat heeft het VBV in 2004 bijgestaan inzake de Slavenarbeid gelden die de Duitse overheid beschikbaar stelde voor hen die in een concentratiekamp verbleven, in gevangenschap hadden geleefd of gedwongen waren om in een Getto te verblijven. Het VBV trachtte toen aan te tonen dat Amsterdam gezien diende te worden als een Getto en dat onderduik als gevangenschap moest worden beschouwd. Die eis heeft de rechter echter toen niet ontvankelijk verklaard omdat het hier een humanitaire en vrijwillige uitkering betrof waar geen amendementen op mogelijk waren.
Ook vanuit de CC raadde men aan om indien nodig de zaak voor rechter te bepleiten; op de achtergrond zullen zij daarbij van advies dienen en onze advocaat van informatie voorzien.
Onze advocaat deelt de visie van het VBV en de CC en is bereid om ons hierin bij te staan. Zijn archief inzake de procesvoering in 2004 is compleet aanwezig en zal worden geraadpleegd. Verder is deze zaak te omvangrijk en juridisch te ingewikkeld om dat zelfstandig als VBV uit te voeren.
In het kader van de Wet Openbaarheid van Bestuur (WOB) die in Duitsland een equivalent heeft, wordt de officiële wettelijke tekst van deze regelingen boven water gehaald.
Om te voorkomen dat eenzelfde fout wordt gemaakt als in 2004 zullen wij onze peilen alleen richten op de DRV (Deutsche Rente Versicherung), die het gettopensioen verzorgd. Het gettofonds van de BADV is immers ook een Vrijwillige Humanitaire aangelegenheid. Als de DRV overtuigd kan worden dan zal ook de BADV volgen.
Over de voortgang wordt u uiteraard op de hoogte gehouden.

Claims Conference en life certificate
Tijdens het overleg met de functionarissen van de CC werd onder meer het probleem aangekaart rond het ‘bewijs van in leven zijn’, het zo geheten Life Certificate. Voor veel leden is het een probleem om dit bewijs te laten certificeren. Velen zijn slecht ter been, lezen geen Engels, zijn gewoon ziek of raken in de stress wegens het invullen van alweer een formulier.
Voorgesteld werd om dat uit te laten voeren door de PUR/SVB; zij hebben immers een link met de Nederlandse basisadministratie. Voor hen is het een druk op de knop. De CC zou alleen een lijst met namen moeten sturen naar de PUR/SVB en die checkt op haar beurt of de mensen nog in leven zijn. Het lijkt zo eenvoudig.
Aangegeven werd dat te veel mensen thuis moeten worden bezocht om dat af te handelen; daarvoor had men bij CC wel begrip. Verleden jaar werd hierover afgesproken dat men contact op zou nemen met de PUR/SVB. Dat is gebeurd maar het bleek dat de PUR/SVB een vergoeding voor deze werkzaamheden zou gaan berekenen. De Duitse overheid wil derhalve de huidige formulieren handhaven en heeft geen behoefte aan een andere wijze van verificatie. Men blijft vooralsnog stringente richtlijnen hieromtrent hanteren.
Deze hele problematiek wordt nogmaals schriftelijk bij de CC aangekaart waarna de CC dit weer zal gebruiken als mogelijk breekijzer bij de Duitse Overheid.

Afwijzingen kinderen uit gemengde huwelijken
Het probleem dat kinderen uit gemengde huwelijken ondervinden bij het verkrijgen van een uitkering in het kader van Artikel 2 stond ook op de agenda. Dat de PUR/SVB zeer ten onrechte oordeelt dat men in deze categorie ‘geen vervolging had te vrezen’, betekent niet dat deze dwaling moet worden overgenomen door de CC inzake de uitkering Artikel 2. In de criteria van Artikel 2 is sprake van onderduik en daar moet men aan beantwoorden.
Aangaande afgewezen aanvragen werd gemeld dat in die casussen de onderduik niet kon worden bewezen. Afwijzingen zijn op persoonlijke basis en worden ook persoonlijk beoordeeld. Case by case. Aangegeven werd dat met niet af gaat op gegevens van de PUR maar zijn best doet voor de aanvragers waarbij die kwalijke zin van de PUR niet bepalend is. Er wordt gekeken of er redelijkerwijs kan worden aangenomen dat er gevaar was voor vervolging.
Max Arian’s samenvatting van het boek van Stuhldreher werd als onderbouwing bij de CC in Frankfurt achter gelaten. De stelling van de PUR/SVB werd immers door Stuhldreher wetenschappelijk onderbouwd, weerlegd.

Japanse kampen
Enige VBV-leden hebben, gekenmerkt als jood, in Japanse kampen gevangen gezeten. Zij ondervonden daar een speciale, nog onaangenamere behandeling en zaten gescheiden van andere gevangenen. Ook hier worden casussen op individuele maatstaven benaderd, dus zaak voor zaak. Dat houdt in dat als een persoon uit een gezin is geaccepteerd, dit niet automatisch betekent dat een ander gezinslid ook rechthebbende is.
De CC beschikt over een lijst met kampen. Voorwaarde is of in dat specifieke kamp, joden in een aparte barak hebben gezeten. Waarschijnlijk gaat het om 76 aanvragen in deze categorie.
Samengevat geldt dat het kamp officieel erkend moet zijn en dat de persoon in kwestie daar ook daadwerkelijk is geweest en men daar anders werd behandeld dan geïnterneerde niet-joden.

Hardship fund
JMW heeft enige maanden geleden geadverteerd met een mogelijke uitkering uit het Hardship fonds. Het VBV heeft daar geen aandacht aan besteed omdat het niet aannemelijk was dat iemand in Nederland hiervoor in aanmerking zou komen. Die veronderstelling bleek voor 99,5% juist; uitzonderingen dus daargelaten.
Voorwaarde is dat men geen enkele uitkering uit Duitsland mag hebben ontvangen. Ook een uitkering als Cadsu II belemmert hier Het Hardship fund is bestemd voor hele uitzonderlijke gevallen van afgewezenen voor Artikel 2.
Verder werd besproken dat andere bureaus van de CC afwijkend beslissen. Als voorbeeld gold de casus van twee gezinsleden. De een woont in Israël woont en wordt anders beoordeeld dan zijn broer die elders woont. De ene aanvraag werd gehonoreerd, de andere niet. dat is onlogisch, incorrect en onheus.
De vraag of wij even wilden doorgeven welke casussen het betrof, werd uiteraard niet beantwoord. Daar kon men wel begrip voor opbrengen. Dat impliceert echter wel dat deze zaak daarmee vast zit.

Bezwarencommissie
Met het hoofd van de bezwarencommissie werd eveneens overlegd. Er is regelmatig contact over afgewezen aanvragen en het is goed om te vernemen dat op ieder moment een zaak kan worden heropend. Voor de commissie maakt het niet uit of de aanvrager twee of vier joodse grootouders heeft. Het gaat om het bewijs van vervolging en onderduik.
Dringend werd verzocht om bij ieder bezwaar dat wordt aangetekend via het VBV ook een machtiging van de betrokkene mee te sturen. Met name ondergetekende wil nog wel eens iets uit de losse pols trachten te regelen. Wij hebben uiteraard begrip voor de ambtelijke noodzaak van een machtiging.
Samenvattend kan worden geschreven dat alle gesprekken uitermate plezierig en in harmonie verliepen. Afgesproken werd dan ook om deze wijze van overleg jaarlijks te continueren.