23 oktober 2023 column

Hoop en wanhoop, een droeve beschouwing door Hans Knoop

Hans Knoop schreef een weinig vrolijkstemmende analyse

Op het moment dat ik deze woorden in mijn tekstverwerker tik is de wereld in afwachting van het Israëlische grondoffensief tegen Hamas in Gaza.

De dagen daaraan voorafgaand waren zonder twijfel de meest dramatische en traumatische in de geschiedenis van de staat Israël. 1500 Joden werden binnen enkele dagen vermoord in hun dorpen en kibboetsen aan de grens met Gaza. 150 Israëlische burgers en militairen werden door een criminele bende ontvoerd naar Gaza en de vrees bestaat dat velen van hen alsnog vermoord zullen worden.
Bij (ex) Nederlanders in Israël en hardcore zionisten hier te lande vechten ongeloof met de harde werkelijkheid.
Generatie op generatie zijn wij Joden sinds de bevrijding in 1945 opgevoed met de zionistische mantra dat Joden alleen veilig zijn in hun eigen staat.
Hoe vaak kregen we van vrienden of familie in Israël niet te horen dat we blind zijn voor de werkelijkheid door in Nederland te blijven. Eens zouden we er wel achter komen dat alleen de Joodse staat ons echte bescherming kon bieden. Maar- zo luidde de beschuldiging- wij durfden de harde waarheid (nog) niet onder ogen te zien en eens zouden wij het voorbeeld van de Nederlandse zionistische emigranten volgen.

Gedoofd licht
Een bekend Nederlands- joodse cineast maakte van zijn vertrek naar Israël een documentaire. Hij had het gehad met Nederland. Aan dat land deugde niets! Maar hij en zijn gezin hadden het licht gezien en gingen op alija. Honderden anderen waren hen voor gegaan, mede verleid door de wetenschap dat zij in Israël (minimaal) een decennium waren vrijgesteld van inkomstenbelasting en als zij leefden van een Holocaust–pensioen zelfs voor altijd. Dus nimmer belasting hoeven te betalen op hun WUV of andere oorlogsuitkeringen.
Joden die er weinig voor voelden Nederland te verruilen voor Israël werden door de emigranten immer met het nodige dedain bejegend. Anders dan zij hadden immers wij het licht nog niet gezien.
Onder de honderden Nederlanders die midden in de oorlog vochten voor een plaats in een vliegtuig van de Koninklijke luchtmacht dat hen op staatskosten bereid was naar het vaderland te repatriëren bevonden zich tal van hardcore zionisten die ons bij herhaling hadden aangespoord hun voorbeeld te volgen en (fisca)lia te maken. Joden waren alleen- zo heette het- veilig in hun eigen staat. En daar stonden ze dan op het vliegveld van Eindhoven met hun hoog opgestapelde bagage trolley met koffers. Terug naar het geboorteland waar voor de massale pogrom bij de grens met Gaza slechts doorgaans met weerzin over werd gesproken!

Ideologie onder voorbehoud
De beslissing om (al dan niet tijdelijk) terug te keren naar ons koude kikkerlandje moet een traumatische ervaring zijn geweest. Decennialang hebben we gehoord en geloofd dat we alleen in Israël een veilig bestaan hadden. Ook als we niet op alija gingen geloofden we in dat zionistische mantra en droegen het op onze beurt over aan de volgende generatie.
Introspectie kan niet van eenieder verwacht worden.
Er is intellectuele moed voor nodig om de ideologie die ons met de paplepel is ingegoten kritisch tegen het licht te houden. De ideologie waar we zonder enig voorbehoud in hebben geloofd en onzerzijds hebben overgedragen op volgende generaties blijkt niet te hebben geklopt. Ernstiger nog we zijn erin getuind en dat doet pijn!

Verdwenen vertrouwen
Israël blijkt (anders dan wat we dachten) niet onoverwinnelijk en de inlichtingendiensten hebben jammerlijk gefaald. De Gaza- oorlog is de grootste pogrom geworden sinds die in Babi Jar bij Kiev tijdens de Holocaust. De grootste pogrom op Joden in bijna een eeuw maar deze keer uitgevoerd in het eigen Joodse land en onder de ogen van onze trots, het Israëlische leger.
Daarom luidt de allesomvattende vraag: overleeft de zionistische ideologie deze gitzwarte week in de Joodse geschiedenis? Zingen wij na deze week het volkslied Hatikva nog uit overtuiging of slechts uit beleefdheid en nostalgie?
Het volkslied rept van hoop en het land Zion. Maar zal de hoop ooit terugkeren en zullen de honderden Nederlanders die met het luchtmacht – vliegtuig en torenhoog opgestapelde koffers nog ooit terugkeren naar hun ijlings achtergelaten bezittingen, vrienden en familie in Israël? Het is alsof na ontrouw een echtpaar na decennia besluit uit elkaar te gaan. Soms wordt de breuk weer hersteld, maar het vertrouwen komt nimmer meer terug op het oude niveau. Op Joodse of Israëlische feestdagen die ook in Nederland veelal gevierd worden zal uit onze kelen wederom het Hatikva klinken. Maar we zullen na de laatste noot van dit prachtige volkslied eerder geneigd zijn een vraag dan uitroepteken te zetten!

Nieuwsarchief

20 november 2024

Hoop en wanhoop, een droeve beschouwing door Hans Knoop

Hans Knoop schreef een weinig vrolijkstemmende analyse

Nieuwsarchief

Notulen

Antisemitisme-Racisme

Artikel-2-uitkeringen

Belastingen

Boeken

Claims Conference

Column

Geen Categorie

Geschiedenis

Getto-uitkeringen