verbond belangenbehartiging vervolgingsslachtoffers

Wordt donateur
25 oktober 2023 persoonlijke-bijdrage

Een dag uit het leven van…….3

Asnat Cohen is moeder van drie kinderen en woont in Israël. Zij werkt daar sinds 1993 als gids voor groepen (zowel joods als christelijk), families, pelgrims, VIPS en delegaties. Zij doet dat in het Nederlands, Engels of Hebreeuws.  

 

Doodsangst

Angst om niet alleen zelf te sterven, maar de angst om alles wat mij lief is te zien lijden of zelfs sterven. Wetende dat die dood slechts een van de vele nummers zal zijn in de statistiek. Het besef hoe fragiel een mensenleven is. Wij zijn degenen die van geluk mogen spreken. Maar ook ik zit in het Casino van de Dood. Het idee dat alles mogelijk is… alles. Niemand wordt gespaard.

Gevoelloos Hamas
Het meisje in de schoolband van mijn zoon van 17, gegijzeld. En als ik denk wat er nu met haar gebeurt, als ze dit überhaupt al heeft overleefd, dan kan ik echt gillend gek worden! Ik vraag mijn kind hoe hij het redt vandaag. Af en toe belt hij me als ik boodschappen doe. ,,Mam, wanneer kom je, ik voel me niet zo lekker.”
Mijn dochter vertelde me dat ze zo ontzettend graag wil schreeuwen, krijsen. Thuis kan het niet. Daar zitten de kleine nichtjes en het neefje van twee, die eerder een raket op hun flatgebouw kregen in Tel Aviv, maar ongedeerd bleven.  Op straat schreeuwen dan maar? Nee, ook daar kan het niet want dan schrikt iedereen zich helemaal rot.
Alle neven onder de wapenen. Een nicht met vier zoons en een kleinzoon, allemaal opgeroepen. Mijn neefje dat het eerste vliegtuig nam uit Amsterdam om zich bij zijn Unit te voegen. Hij kon zijn vrienden niet in de steek laten, toch?!
Alle leeftijdsgenoten van mijn dochters. Al die jonge levens. Straks gaan ze binnen in het ’Casino van de Dood’, waar de Hamas al jaren de val heeft uitgezet voor het moment dat ze binnenkomen. Het gaat in tegen elk instinct…

Schrale troost
De onschuldige kinderen van de vorige Gaza-oorlog in 2014, zijn voor een deel de terroristen die nu binnenvielen en moorden. Maar dat een mensenleven, ook van de eigen mensen, niets betekent wisten we al.
Tot vorige week zag ik de dood van jonge mensen als een persoonlijke tragedie per familie. Nu weet ik dat de dood kan toeslaan met duizenden. Eigenlijk wist ik dat altijd al, maar ik dacht dat we veilig konden inzetten, of laten we zeggen met een ’goede kans’…

Dus ik kook… en bak en probeer het gezellig te maken ook voor de vrienden van Yair, mijn zoon. En soms vergeten we voor een minuut dat er baby’s begraven worden terwijl we praten. Maar precies voor een minuut. Dan valt de hamer weer en slaat de angst om mijn keel.
En ik vraag wat ze nog meer lekker vinden. De ironie van de troost…

De tragedie van de Joodse moeder.

Asnat Cohen