9 oktober 2018 in-memoriam

In memoriam Gerrit Goudeketting

In memoriam Gerrit Goudeketting
23 augustus 1924 – 24 september 2018

Tijdens een korte vakantie bereikte ons het trieste bericht van het overlijden van Gerrit Goudeketting. Voor een ieder die hem kende was het Gerrit gewoon Gerrie en voor ons allen binnen het VBV was hij het bijna ‘eeuwige’ VBV-bestuurslid.

Gerrie trad pas vorig jaar af tijdens het traject waarbij de verenigingsvorm werd verruild voor Stichting VBV. Het was het tijdstip waarop Gerrie inmiddels de hoge leeftijd van 93 jaren had bereikt en zelf bijna echt eeuwig was geworden.

Nu dus het moment waarop mijn medebestuurders en ikzelf afscheid moeten nemen van een heerlijk mens waar wij altijd op konden bouwen, iemand met kennis van zaken en een geheugenkompas waarop je kon varen mede dankzij zijn lange staat van dienst.

Gerrie was een van de twee heren die mij ooit in het verre verleden benaderden met de vraag of ik voorzitter van het VBV wilde worden. De ander, Joop Beem, was de toenmalige secretaris. Joop van Vlies was de toen zeer gewaardeerde voorzitter die kort daarvoor kwam te overlijden; men zat met de handen in het haar. Zelf was ik net afgetreden als voorzitter van de Federatie Nederlandse Zionisten en men was kennelijk bang dat ik mij zou gaan vervelen.

Ik had geen idee wat ik mij voor moest stellen van een voorzitterschap van het VBV, maar de doelstellingen en de doelgroep spraken mij aan; niet in de laatste plaats omdat ook ik tot diezelfde doelgroep behoor.

Ik was de eerste vrouw in dit bestuur en een hele lastige ook en Bob Steinmetz had zo zijn bedenkingen. Een vrouw die de zeer gewaardeerde journalist en redacteur van het Parool zou moeten inspireren en die nog zou moeten schrijven in het VBV-Nieuws? Het was voor hem, zeker in het begin, een brug te ver. Al mijn stukken werden herschreven en mijn creativiteit werd toegedicht aan die van mijn man. Dat waren nog eens tijden.

Gerrie echter had echter geen enkele reserve. Hij was zowel voorkomend als meedenkend. Zaken zoals het Maror-traject vond hij echter te emotioneel; die waren regelrecht gerelateerd aan het eigen verleden en pijnlijk. Bob daarentegen had de idee dat het VBV de risee van de Joodse gemeenschap zou worden als wij tegen de wensen van onder meer de kerkgenootschappen in zouden gaan. Ondanks alle perikelen bleef Gerrie steeds trouw aan zijn principes en stond onvoorwaardelijk achter de ingeslagen weg. Door zijn goede geheugen kwamen wij op historische feiten die wij zonder die input van Gerrie nooit zouden hebben geweten en kunnen gebruiken.

Jarenlang was Gerrie de spil van het administratieve gedeelte van onze organisatie; samen met zijn schoonzoon zette hij een professioneel boekhoudkundig programma op dat jarenlang probleemloos kon worden gebruikt. Delen daarvan worden nog steeds door kantoor BWF (Boekhoudburo West-Friesland) ingezet.

Gerrie, soms met zijn vrouw Kitty, was en bleef altijd mijn steun en toeverlaat, waar ik altijd in wat slordige grote contouren aan denk; Gerrie was de fijn-slijper, Gerrie was exact en precies tot op het bot.

Tijdschriften, brieven, pamfletten, en alles wat het VBV ontving werden door Gerrie gelezen, bijna gespeld en indien nodig van commentaar voorzien waarna deze dan weer werden behandeld tijdens de bestuursvergaderingen. Hij wees met een precisie van een schoolmeester op datgene wat voor het VBV van belang kon zijn.

In mijn ogen en in mijn herinneringen blijft Gerrie altijd de kleine chique man die zijn leven consequent, vol compassie, met accuratesse en met veel liefde leefde.

Voor mij was Gerrie een held, onlosmakelijk verbonden met het VBV en vergelijkbaar met hoe ik zelf daar steeds mijn ziel en zaligheid in heb gelegd en leg.

Afgelopen december hebben wij samen met het voltallige bestuur op een intieme en gezellige wijze afscheid genomen van Gerrie en zijn bestuurslidmaatschap uitgeluid samen met zijn kinderen en hun partners, waarbij uiteraard ook de partners van bestuurders en oud bestuurders aanwezig waren. Gerrie heeft daar nog van kunnen genieten en voor ons allen blijft dat als een hele fijne herinnering bewaard.

Wij wensen de kinderen en kleinkinderen van Gerrie heel veel sterkte en ik herhaal het nog maar eens: Gerrie was een heerlijk mens die ik de rest van mijn leven zal missen en daarmee zeg ik geen woord te veel.

Nieuwsarchief

20 november 2024

In memoriam Gerrit Goudeketting

In memoriam Gerrit Goudeketting23 augustus 1924 – 24 september 2018

Nieuwsarchief

Notulen

Antisemitisme-Racisme

Artikel-2-uitkeringen

Belastingen

Boeken

Claims Conference

Column

Geen Categorie

Geschiedenis

Getto-uitkeringen

In memoriam Gerrit Goudeketting
23 augustus 1924 – 24 september 2018