Column van VBV-bestuurslid/redacteur Leo van Gelderen
Ik blijf zoeken naar de nuance
De oorlog tussen Israël en Hamas is ook hier tastbaar. De niet aflatende explosies van geweld daar veroorzaken hier angst waardoor onder andere herdenkingen worden afgelast. Het ontstane en onverkwikkelijke WIJ tegen ZIJ gevoel drijft een wig tussen groepen in de samenleving waardoor elke nuance grotendeels is verdwenen. Nuance die onontbeerlijk is als middel om Hier in ieder geval met elkaar in gesprek te gaan en naar elkaar te luisteren.
Tijdens een uitzending van Buitenhof pakten twee gasten, rabbijn Awraham Soetendorp en imam Shamier Madhar over de tafel heen elkaars handen en hielden die stevig vast. Dat prachtige gebaar vol compassie ontroerde mij. Over deze liefdevolle brug waarover beiden elkaar als mens naar mens ‘tegemoet liepen’, hielden ze oog voor elkaars onmacht. Was er begrip voor elkaars verdriet.
Tegelijk besef ik dat oorlog maling heeft aan begrip of nuance. En hoe moeilijk ik het vind, om grenzen te blijven onderscheiden. De afschuwelijke moordpartij die Hamas aanrichtte, heb ik nog scherp op mijn netvlies. Het verdriet van de achterblijvers is niet in woorden te vatten. Tegelijkertijd zie ik na het zoveelste bombardement ouders en kinderen in totale paniek en ontreddering in Gaza Stad. Ook daar rouwen de achterblijvers om hun geliefden, waaronder dramatisch veel kinderen. Dan zie ik weer die twee mannen aan tafel. Vol mededogen, vol begrip voor elkaars en gedeelde verdriet. Beseffend dat de kloof die steeds breder dreigt te worden, moet worden gedicht. In een wereld waarin de samenleving antisemitisme en moslimhaat als een gevaarlijk gif krijgt toegediend, lijkt dat een onmogelijke vraag.
Ik weet het antwoord ook niet maar blijf wel zoeken naar de nuance. Hoe moeilijk en soms bijkans onmogelijk dat ook is. Misschien zelfs tegen beter weten in. Ik lees dat joodse medeburgers uit angst het dragen van een keppeltje of andere joodse uitingen achterwege laten. Alle begrip daar voor. Net zoals ik hun angsten begrijp.
Ikzelf draag een Davidsterretje. Die afdoen staat voor mij gelijk aan het inleveren van een deel van mijn identiteit. Tegelijk voelt het afdoen daarvan als buigen voor de haatzaaiers onder ons. Alsof ik ze een vrijbrief geef om nog harder te schreeuwen.
Leo van Gelderen